Δεν γεννήθηκα φωτογράφος, γεννήθηκα άνθρωπος. Όπως όλοι οι άνθρωποι, οι αισθήσεις μου από μικρό παιδί κατακλυζόντουσαν από τα όσα γύρω μου συμβαίνανε.
Άκουγα, μύριζα, άγγιζα, γευόμουνα αλλά κυρίως έβλεπα.
Και ο χρόνος πέρναγε.
Και όταν έκλεινα τα μάτια, αυτά που ήθελα να ζήσω ξανά και ξανά, πάλι μπροστά μου τα έβλεπα με του μυαλού μου την δύναμη, την θύμηση. Αλλά η θύμηση ξεθωριάζει, το μυαλό ξεχνά και αυτά που θέλω να βλέπω ξανά και ξανά χάνονται.
Και εκεί έρχεται η φωτογραφία…
Μνήμη φωτογραφική, για τα μνημεία της ζωής μας. Για αυτά που πραγματικά αξίζουνε να τα ζούμε – ξανά και ξανά – και να τα μεταλαμπαδεύουμε στους συνανθρώπους μας. Για αυτό ολοκληρώθηκα.
Από άνθρωπος απλός, έγινα άνθρωπος φωτογράφος. Επέλεξα να αιχμαλωτίζω τις στιγμές σας, σε κάθε αφετηρία σας. Στην βάπτιση, όπου το όνομα και οι ευχές δίνουν την δύναμη στο πλασματάκι να πορευθεί στην ζωή και στους γονείς να το υποστηρίζουν για όσο ζουν. Στην αποφοίτηση, όπου ο νέος άνθρωπος κατακτά την γνώση σαν εφόδιο για τα επόμενα βήματα του. Στον γάμο, όπου οι βέρες και τα στέφανα σφραγίζουν την κοινή πορεία δύο ανθρώπων – με εφόδιο την αγάπη τους – σε δρόμους δημιουργικούς. Στο επαγγελματικό ξεκίνημα, όπου η εικόνα μετουσιώνει την ικανότητα για αποτέλεσμα και επικοινωνία.
Σε όλες τις όμορφες στιγμές που ζούμε οι άνθρωποι και πρέπει να τις φυλάμε σαν κόρη οφθαλμών, γιατί αυτές πραγματικά είναι το χρυσάφι στην ζωή μας, εγώ είμαι εκεί…
Φωτογράφος και άνθρωπος.
Δημήτρης Τσινιάς.